Όχι δεν κάναμε λάθος που βάλαμε εισαγωγικά στον όρο "ανταγωνισμός" του τίτλου, διότι για ψεύτικο, κάλπικο εργαλείο ανθρώπινης επιβίωσης πρόκειται.
Για εντελώς ΑΛΛΟ -ανομολόγητο- σκοπό τον καλλιεργούν!
Το επιχείρημά τους γνωστό. Και πολύ φθαρμένο από την συνεχή χρήση.
Είναι, λέει, Νόμος της Φύσης...
Και ως "φύση" εννοούν την αρχέγονη ζούγκλα.
Που βέβαια, ακόμα κι αυτή, έχει και αρκετά παραδείγματα συνεργασίας και αλληλεγγύης μεταξύ των ειδών (και μεταξύ των ατόμων κάθε είδους) αλλά αυτά τα παραλείπουν ως μη συμφέροντα στον ανομολόγητο σκοπό τους, την διατήρηση της -πολύ προσοδοφόρας!- εξουσίας.
Με βάση την κλασσική μέθοδο του «διαίρει και βασίλευε».
Η βασική τους αναφορά είναι η "τροφική αλυσσίδα". Το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό. Το δίκιο του ισχυρότερου. Ο δυνατότερος επιβιώνει. Ο αδύνατος χάνεται. Ένα από τα συμπεράσματα της δαρβινικής θεωρίας. Που το έχουν προεκτείνει -από σκοπού- και στην ανθρώπινη κοινωνία...
Σε λίγες -σε σύγκριση με το πλήθος των ειδών- περιπτώσεις συμβαίνουν πράγματι αυτά, ακόμα και στη ζούγκλα, όμως με την συνεχή πλύση εγκεφάλου που εφαρμόζουν, έχουν καταφέρει να γίνει ..."κοινής" αποδοχής. Λίγα είδη είναι σαρκοβόρα. Αλλά αν είσαι τόσο ...πονόψυχος που να λες «κρίμα το χορταράκι που το τρώνε τα πρόβατα»... σκέψου ότι η χορτοφαγία σπάνια είναι εξοντωτική.
Αυτά είναι η πραγματικότητα που την κρύβουν επιμελώς. Διότι καθόλου δεν τους συμφέρει.
Απαυδήσαμε -για μιά ακόμα φορά...- στην ευρωπαϊκή σύνοδο αλλά και μετά απ' αυτή, να ακούμε τους διεθνείς "ταγούς" να λένε ότι απαιτείται οικονομική "σταθερότητα" και συμπίεση του κοινωνικού κόστους (εννοώντας εξαθλίωση των εργαζομένων και διεύρυνση του χάσματος υπερπλούσιων και «μάζας»...), ώστε να είναι μια χώρα "ανταγωνιστική".
Το πόσο βλακώδες είναι αυτό βγαίνει από τον εξής απλό συλλογισμό:
- Μειώνοντας κάποια χώρα το κοινωνικό της κόστος (αξιοπρεπείς μισθοί, ασφάλιση-περίθαλψη, συντάξεις απομάχων της εργασίας, μέτρα κατά της ανεργίας κλπ) θα γίνει πιο ανταγωνιστική από άλλες.
- «Εντάξει»... Τότε όμως οι άλλες είναι που πρέπει να το μειώσουν ακόμα περισσότερο για να την ανταγωνιστούν!
- Οπότε η πρώτη χώρα θα είναι αναγκασμένη να το ξαναμειώσει...
- Και μετά πάλι πρέπει να το μειώσουν οι άλλες... Μέχρι μηδενισμού. Μηδέν μισθοί, μηδέν κοινωνική πρόνοια... Για να είναι ανταγωνιστικές...
Ένας ηλίθιος φαύλος κύκλος...
Κι όμως δεν παύουν να χρησιμοποιούν την "ανταγωνιστικότητα" ως επιχείρημα... Είναι ψυχωτικοί...
Θα ήταν πάντως ατελές ετούτο το άρθρο, αν δεν αναφερόμαστε και στο σημερινό πεδίο ανταγωνισμού των οικονομικών κολοσσών της διεθνούς σκηνής:
Στη θέση του «υγιούς» ανταγωνισμού -του ηλίθιου που περιγράψαμε παραπάνω- ο οποίος κατά την βασική αρχή της κλασσικής "Πολιτικής Οικονομίας" ΜΕΙΩΝΕΙ τις τιμές των αγαθών, έχουν βάλει τον ανταγωνισμό του
ποιά εταιρεία θα δωροδοκήσει περισσότερο
για να εξασφαλίσει μια μεγάλη παραγγελία, πράγμα βέβαια που ΑΥΞΑΝΕΙ (τις περισσότερες φορές υπερβολικά...) τις τιμές.
Ποιός ξεχνάει την αμερικάνικη Λόκχηντ και τον βασιλικό σύζυγο της Ολλανδίας παλιότερα, τις γερμανικές Ζήμενς, Ντάϊμλερ-Μπεντς(μερσεντές), Μ.Α.Ν. και δεν συμμαζεύεται... πρόσφατα.
Ας ενώσουμε τη φωνή μας, ας την κάνουμε δυνατή κραυγή μπας και τους ...ξεκουφάνουμε.
- ΟΧΙ ανταγωνιστικότητα!
- Συνεργασία και αλληλεγγύη θέλουμε!
Είναι σοφή η ρήση:
«Ο άνθρωπος απόχτησε μυαλό για να ανατρέψει τους νόμους της ζούγκλας, όχι για να τους εφαρμόσει».
